هیچوقت دلم نمیخواست که ادم خاصی باشم چون خاص بودن مسولیت ادم رو زیاد میکنه و دیگه نمیتونی ادم عادی باشی
چیزی که در مورد من پیش اومده اینه که خیلی ها فکر میکنن چون ادم قوی هستم الان نباید نا امید بشم نباید از زندگی ببرم نباید به مرگ فکر کنم
من هیچوقت دلم نمیخواست اونی باشم که تو ذهن شماهاست وقتی سرطان باعث شد مجبور باشم بین مرگ و زندگی یکی رو انتخاب کنم من برای زنده موندن جنگیدم چون انگیزه ای بنام خانواده داشتم
ده ساله بودم که مامان واقعیم جلوچشمام غرق شد و باز دوام اوردم چون برادر کوچیکی داشتم که تو اون سن کم باید براش مادری میکردم
سی وپنج سالم بود مرگ پدر و مادر دومم رو به چشم دیدم بازم موندم و زندگی رو انتخاب کردم چون هنوز امیدهایی داشتم
سختی های زیادی رو تحمل کردم ولی الان به سادگی آب خوردن دیگه نمیخوام زندگی رو انتخاب کنم فقط بخاطر اینکه قوی هستم
منم حق دارم به مرگ فکر کنم هرچند الان انگیزه ای برای انتخاب زندگی پیدا کردم و تا مدتها هیچ اتفاقی برام نمی افته ولی اصلا دلم نمیخواد ادم خاصی باشم من یه دختر معمولی هستم که از اینکه مدام زندگی رو انتخاب کنه بجنگه وزنده بمونه خسته شدم قهرمان فیلم که نیستم
همه اون چیزای معمولی که شماها تو زندگیتون دارید حق منم هست داشتن پدر مادر داشتن سلامتی و یه خانواده که کنارشون باشم و احساس تنهایی نکنم
از خدا می پرسم این توقع زیادیه؟
درباره این سایت